Var olduğunu kabul ettiğimiz dünyada, şu anki bilinç düzeyinde (en önemli ve soru soran insanlarca) varılacak son nokta “ilişki” dir.
İlişki ve ilişkiler pozisyonumuzu yani bilinç düzeyimizi belirler. Peki ilişki deyince aklımıza ne gelir?
Önce şunu düşünmek gerek; acaba hakikatle hayal arasındaki farkı hiç sorguladık mı veya sorgulayan bir insanla ilişkidemiyiz? Çünkü yaşam diye ortaya koyduğumuz şey üç çeşit hayalden oluşur. Toplu (ortak) hayal, kişisel hayal ve rüya…
Toplu hayal hep beraber duyularımızla sınırladığımız, gördüğümüz şeylerdir. Duyularımızı kullanmadığımızda hakikatin farklı olduğunu görebiliriz. Masamızın isminin ne anlattığı veya niye masa dendiği, niçin katı olarak algıladığımız önemli değildir, hep beraber aynı şeyleri aynı şekilde görürüz. Oysa görüntüler sadece duyular ve zihnin doğrusudur. Ayrıca bu dünyanın duyusal algısından çıkmanın neredeyse bir yolu yoktur (olasılık olarak bu da bir hayal olabilir). Çünkü insan kendini sınırlandıran bir varlıktır.
Kişisel hayal insanın kendisine yaşattığı hayat tecrübesidir. Bir sebeb neticesinde yaşamayı şeçtiğimiz genel ve özel sınırlı hayatımızdır. Kimi insan zenginliği, kimi insan fakirliği yaşar ki bunlar kişisel hayalleridir. Tıpkı kafası karışık insanın yaşadıkları gibi. Aslında bu, insanın hakikati belirli bir şekilde algılamak istemesiyle oluşan hayaldir.
Rüya gerçek olmadığını düşündüğümüz kadar gerçek olan bir hayal, sınırları aşma çabasıdır. İnsan vücudu rüyada tıpkı uyanıkken olduğu gibi tepkiler verir. (terleme, konuşma vs… )
İşte yaşam bu üç hayalin arasında yaşanır ve hakikat tecrübe edilmez. Çünkü hakikatle hayal arasındaki farkı sorgulayan pek fazla insan yoktur.
Hayalden hakikate doğru yola çıktığımızda mekansızlık kavramına alışmak dolayısıyla öncel olarak korku tepkimizi çözmemiz gerekir. Korku kısaca kaosla çözülür. Kabaca, duyularla an içinde algıladığımız şey mekan, bunun dışında kalan ise mekansızlıktır. Bugünün insanı korku yüzünden binyıllar öncesinden başlayarak teknoloji yolunu şeçmiş ve geldiği noktada teknolojiyi kullanarak dünyayı küçültmüştür. Artık odamızdan dünyanın her tarafına ulaşabilir haldeyiz yani teknoloji ile her anı mekanlılaştırabiliriz. An içinde algı ve etki alanımız dışında kalan herşey mekansızlıktır. Mekansızlığı tanımlamaya çalışmak fikri 1930’larda Einsten’ la başlayan bir süreçtir. 1970’lerden itibaren Kuantum mekaniği ile mekansızlık teorileri geliştirilmiştir. Yapılan deneyler atomaltı parçacıkların mekansız şekilde etkileşim kapasitesine sahip olduğunu göstermiştir. 1980’lerden sonra mistik doğu akımlarının araştırılması ve moda olması ile birlikte bu akımlar ile bilim arasında bir yakınlaşma başlamıştır. Birçok insan bilim ruhsallaştı dese de bilim adamları önceleri bunların sadece kuantum düzeyde olabileceğini savunmuş fakat deneyler sonucu (1994 Meksika üniversitesi) mekansız iletişimin olabileceği ispatlanmıştır.
Bir atom onu gözlemleyen biri olmadığı sürece her yere yayılmış halde bulunur. Bu bir çeşit evreni yaratma işlemidir. Bilinçli bir varlık olmadığı sürece sadece olasılıklar ve onların genişlemesi olur. Kesin olarak gerçekte olan hiçbirşey yoktur. Bir gözlemci olduğunda elektron gözlemciye göre pozisyon alır, gözlem durduğu an elektron yine heryerdedir.
Maddenin doğasına indiğimizde, sorularla derine inebilirsek bildiğimiz dünyaya ilişkin herşey yok olur. Burada artık obje, zaman, mekan yoktur sadece ilişkiler vardır. Aristo felsefesi ile gelmiş olan madde kavramı burada geçerli değildir. Madde hakkındaki gerçek; evrenin özünün bilinç olduğudur.
En küçükten en büyüğe herşeyin birbiri ile olan ilişkisi mekansızlık içinde ve sonsuz olasılıklar denizinde şeçimler yolu ile zaman ve mekanı oluşturmaya karar verir.
ycs 