Archive for the ‘sezgi’ Category

doğu&batı kafası

İnsanlık zamanın üzeride, kendine mekan ararken bir takım kavramlarla yola çıkmış.
Yaşamının (neredeyse) başladığı andan itibaren bilerek ya da bilmeden korkunun gölgesinde yaşamış.
İlk korkunun düşme korkusu olduğu akademik çalışmalarla tesbit edilmiş.
İnsanın ortaya çıkışından bu yana yıllar geçtikçe hem düşünce yapısı hem de metabolik yapısı değişmiş.
Temeldeki korku sonucu ortaya çıkan salgılar, metabolik değişimlerin sonucu insanın psikolojik yaşamı oluşmuş. (ve)
Oradan bu tarafa doğru baktığımızda insanlık tarihi yazılı olanların ötesinde birçok psikolojik davranışla yönlenmiş.

Yön kavramını sadece güneşe bakarak, dünyanın manyetik kutupları ile anlatmak sadece fiziki ve sığ bir bakış olur.
Oryantasyon, yönlendirme, kılavuzluk etme anlamlarını taşıyan ve Fransızca ‘‘orientation’’ kelimesinin Türkçe söylenişidir.
İş hayatında “işe alıştırma programı” olarak kullanılan bir terim olsa da kendi adımıza düşünmekte yarar var.
Oryantasyon’un ‘‘uyum sağlama, alıştırma’’ anlamı ile kendi hayatımıza indirmemiz gerek.
Zamanın bizim durduğumuz noktasında yönler sadece fiziki bir yönlendirmeden öte içinde birçok yargıyı da barındırıyor
Mesela Doğu-Batı kültürleri, kafası, medeniyetleri. Kuzeyli-Güneyli ayırımı. Ortadoğu, uzakdoğu…

Önce kültürün ne olduğunu anlamaya çalışalım.
Siyaset, güç, insan hakları, çıkar/menfaat, birey, toplum.
Bunların hepsi kültür alanlarıdır.
İnsan, toplum düzeni içinde varlığını sürdürmek için birçok şeye gereksinim duyar.
Varlığın ve hayatın her evresini ve alanını kapsayan özelliğiyle kültür, buradaki anlamıyla değerlerin toplumdan topluma
farklılaşmasının da en belirgin göstergesi sayılır.
Akıl ise burada bir araçtır.
Batıda akıl önce bir Hıristiyanlık evrenselliği ya da Kilise tutuculuğu ile sınırlandırılırken,
Aydınlanma ile birlikte “rasyonel akıl” vurgusuyla kendi başına bırakılmıştır.
İnsan, varlık-değer-kültür üçlüsü ile bağlantılı bir sorumluluk içindedir. Bu sorumluluğu hakkıyla ifa edebilmek amacıyla önce akıl terbiyesi gerekir.
Aklın istikrarını sağlamanın yollarından biri, onu yetinme duygusu ve yürek ile terbiye etmektir.
Terbiye edilmemiş akıl, iki tarafı keskin kılıç gibi olur, onu tutmak da muhafaza etmek de tehlike oluşturur. (?)
Kültürün vazgeçilmez bir aracı durumundaki akıl, Doğu ve Batı kültür iklimlerinde muhtelif türden ürünlerin ortaya çıkmasında etkili olmuştur.
Hem Doğu hem de Batı için aynı ölçüde geçerli olmak üzere insana özgü davranış özellikleri öne çıkıyor.
Her yerde düşünüp sorgulayan, kendine ve topluma faydalı insanlar vardır, bunların yalnızca Doğu ya da Batı kültürüne mensup sayılması doğru olmaz.

Stigler bugün, UCLA’da dünyadaki öğrenme ve öğretme üzerine çalışmalar yapan bir psikoloji profesörü.
Doğu ve Batı arasında pek çok kültürel farklılık olduğu ve her iki kültürde de birbirinin tam tersi olan örnekler göstermenin mümkün olduğu gerçeğini
kabul ederek Stigler, bu farklılığı şöyle özetliyor: Amerikan kültürünün büyük bir bölümünde okul çocuklarında görülen zihinsel bocalama bir zayıflık
göstergesi olarak görülürken, Doğu kültürlerinde sadece hoşgörüyle karşılanmakla kalmıyor, aynı zamanda genellikle duygusal dayanıklılığı ölçmek
için kullanılıyor.
Şimdi Batı bakışından Doğunun görünümüne bakalım;

Batı kültürü bilime odaklanır; doğu kültürü ise bilgeliğe.

Doğu içe dönüktür, batı dışa. doğu kültürü soyut değerler üzerine inşa edildiğinden, dejenerasyona, suistimale ve taklitçiliğe çok müsaittir.
Batı kültüründeki yüzeysellik ve pragmatik atmosfer ise insanı varoluşsal anlamda boşlukta hissettirir…Mesela; bir iş için japon davranış şekli:
“eğer biri bunu yapabiliyorsa, ben de yapabilirim. eğer kimse yapamıyorsa,ben yapmalıyım.”
Orta doğulu davranış şekli : “eğer biri yapabiliyorsa, bırak yapsın. eğer kimse yapamıyorsa, ben nasıl yapabilirim?”

doğu kültürü içe dönüktür, batı kültürü dışa.
biri yürek ve ruha diğeri madde ve haza dayalıdır
doğu kültürü daha kolektif, batı kültürü daha bireyseldir.
İş hayatinda doğu “being culture” batı “doing culture” dır.
doğu kültüründe hayat bir yolculuktur, batı kültüründe ise hizmet
doğu kültüründe susmak önemlidir, batı kültüründe konuşmak önemlidir.
doğu gönülün, aşkın, hayalin vatanı, batı; aklın, tekniğin, realitenin vatanı.
doğu izole biçimde yaşayan batı ise değişik inançların birlikte yaşadığı biçimdir.
doğu kültürünün yaşam prensibi erdem anlayışıdır, batı kültüründe ise etik anlayış.
doğu kültüründe din ile ilişki bütünleşme üzerinedir, batı kültüründe muhalif olmak üzerinedir.
doğu kültüründe gerçek gerçektir ve ispata ihtiyaç yoktur, batı kültüründe gerçek ispata dayanmalıdır.
doğu kültürü sisteme bakar, evrendeki her şeyin bağlantılı olduğunu düşünür, batı kültürü kişiye ve hayattaki rolüne odaklıdır.
doğu kültürü insanın öncelikle kendisini anlamaya çalışmasını, evrendeki rolünü bilmeye çalışmasını önerir, batı kültürü insanın öncelikle etrafını
anlamaya çalışmasını, araştırma ve analiz yapmasını önerir.
doğu kültüründe statüko nadiren sorgulanır, temel inanışlarda reformlar zayıftır, batı kültüründe statüko sorgulanabilirdir hatta sorgulanmalıdır,
temel inanışlarda reformlar güçlüdür.
doğu kültüründe başarı yolu hislerden geçer “her şeye sahip olmak için her şeyden vazgeç” der, batı kültüründe başarı hesaplamalar ve planlama ile
mümkündür, her şeye sahip olmak için çok ve iyi çalışman gerek der.
“su nedir?” sorusunun cevabı doğu kültüründe “su hayattır, berraklıktır, saflıktır”, batı kültüründe ise “su sıvıdır, içmezsek ölürüz, kıymetlidir” olur.
doğu kültüründe kişi kendi hisleri üzerinde ancak meditasyonla, odaklanmayla kontrol sağlayacağını söyler, batı kültüründe bunun anahtarı analizdir der.
doğu kültüründe gerçek zafer insanın kendisi ile yaptığı mücadeleyi kazanmasıdır, batı kültüründe gerçek zafer insanın etrafına, şartlara karşı verdiği
mücadeleyi kazanmasıdır.

Başka bir bakış açısından; böyle iki dev kültür kategorisi yoktur. Kültür bir ülke içinde bölgeden bölgeye, vilayetten vilayete büyük farklılıklar gösteren
bir kavram, Türkiye’de olduğu gibi , İspanya’da, Yunanistan’da mora ile batı trakya’nın, Fransa’da brötonya ile provence’ın kültürü taban tabana zıttır.

Diğer bakış; tüm insanlık tarihini 600’lerde doğmuş müslümanlığa ve kabaca onaltıncı yüzyılda doğan protestanlığa endeksleyen düalite.
Oysa batı kültürü tüm ilhamını temel dini kaynaklara dönüşten alır. Önemi esasen ekonomik ve politiktir, kültürel anlamda avrupa’da belirleyici değildir,
bir avrupa kültürü varsa o kültürün kanonik sanat eserleri italya’daki katolik sanatkarlar tarafından üretilmiştir.
Bugün avrupada hala, camiler minareli olmasın diye tartışmalar yapılırken, doğuda birçok inanışa ait ibadet yeri görebiliriz.

Doğu ve Batı’yı kategorik olarak ”iyi” ve “kötü” diye ayrıştırmak doğru olmadığı halde, bunun her iki tarafta da yapıldığına tanık oluyoruz.
Hatta Batı’da öyle “Doğu” betimlemeleri yapılmıştır ki, bunlar isim verilerek dile getirilmeye değmeyecek derecede kin ve önyargıyla malûl kolektif
Doğu hayalleri olarak ifade edilebilir ancak. Bunları irdelemek, zaman israfı sayılır.
Doğu’nun ve Batı’nın mutlak anlamda doğru ve yanlış, ilerlemeci ve gerici/durağan olarak nitelenmesi mümkün olmadığına göre, geriye insanın
kendisi kalıyor. Yeryüzünün neresinde olursa olsun, insanın sorumluluğudur asıl olan. Ve bu sorumluluk bilinciyle düşünüp eylemde bulunan insanın
tarihsel süreçte ortaya koyduklarıdır. Bu anlamda, tarihte üretilenlerin bugüne ve geleceğe ışık tutması, yönlendirici olması mümkündür.
Örneğin, ağırlıklı olarak 19.yüzyılda bazı Batılı yazarların iklim teorisiyle ya da kendilerince sosyal ve psikolojik faktörlerin analiziyle,
Doğu’nun ilerleme ve gelişmeye yatkın olmadığı yönündeki açıklamalarını tarihsel tecrübe çürütmektedir. Aralarında Uluğbey gibi Türk bilim ve
siyaset adamlarının da bulunduğu çok sayıda Doğulu insanın ürettiği eserler Batı’nın üniversite kütüphanelerinde bilimsel araştırma kaynağı
olarak kullanılmıştır.

duygu beden

12 meridyenin enerji dalgaları

Şamanizm… (bilgiler)

Şamanizm, insanlığın belki de en eski inanç sistemlerinden biridir. Herhangi bir kurucusu veya kutsal kitabı olmadığı gibi ortaya çıkış tarihi de belli değildir. Şamanist inanca göre dünya, gök, yeryüzü ve yeraltı olmak üzere üç kısma ayrılır. Yeryüzünü, yani “Orta Dünya”yı insanlar oluşturur. Yer altı dünyası olan “Aşağıdaki Dünya”yı ise Tanrı Erlik ve ona bağlı kötü ruhlar oluşturur. Şaman inancının ayin ve törenlerini yapan, ruhlarla insanlar arasında aracılık eden kişiye Şaman denir. İyi ruhlarla ilişki kurup, iyilik yapan Şamanlara ak-Şaman, yeraltı ruhlarıyla konuşup, Erlik ‘in hizmetinde olanlaraysa kara-Şaman denir. Şamanizm, tarih öncesine ait olan, yeryüzünde hiçbir uygarlığın mevcut olmadığı dönemde oluştuğu varsayılan bir düşünce ve inanç sistemidir. Şamanlığın oluşum serüveninin takvimsel zaman bakımından Mezopotamya ve Sümerlerden 20.000 ile 25.000 yıl öncesine dayandığı varsayılır. Doğa karşısındaki güçsüzlük sonucu doğaya teslimiyetle oluşan, binlerce yıl önce yaşanılan ve hala belli yerlerde devam eden bir inanç sistemidir.

Şamanlığın temelinde insan ve doğanın birlik ile beraberliği ve uyumu düşüncesi yer alır. Evren, dünya, insan, hayvan ve bitkiler âlemi bir bütün olarak düşünülür. Şamanizm’e göre evrende her şeyin bir ruhu, canı vardır. Dağlar, göller, ırmaklar, ormanlar hep canlı olarak kabul edilir ve ağaçlara kutsallık yüklenir. Şamanlar, Gök Tanrı Ülgen’e ulaşılabilmek için içlerine kapanır ve vecde ulaşmaya çalışırlar. Keltlerden, Kızılderililere, Türklere ve Moğollara kadar daha pek çok kavmin inanışı olmuştur. Klasik şamanizmin anavatanı Sibirya kabul edilmektedir.

Asya Şamanizm’inde yer alan üç âlem: Yer, yeraltı, göktür fakat bunlar sembolik ifadelerdir. Yeraltı terimi Asya’nın kimi Şamanist geleneklerinde öte-âlem anlamında kullanılır, kimi Şamanist geleneklerinde ise ölümden sonra yaşanılan kargaşa ve vicdani hesaplaşma dönemini ifade etmek üzere kullanılır. Dolayısıyla, bazı Şamanist geleneklerde yeraltı denildiğinde, genellikle öte-âlemin titreşim düzeyi kaba ve yoğun ortamları manasındadır. Yeraltı deyiminin bu anlamda kullanıldığı şamanist geleneklerde öte-âlemin huzurlu ortamları ise “gölgeler diyarı” gibi başka ifadelerle belirtilmektedir.

Kuzey ve Orta Asya Şamanizm’inde yeraltı âlemi 7 veya 9 katlıdır. Ölüm olayı ile beden terk edildikten sonra kimileri yeraltı katlarındaki ortamlara, kimileri ise gök katlarındaki ortamlara giderler. Altay’larda göğün üç ve dokuz katından söz edilmektedir. Ayinler sırasında göğün bu katlarına çıkılır. Bazı toplumlarda 33 gök dairesinden bahsedilmektedir. Altay Türklerinde tanrı Ülgen’in yedi veya dokuz kızı ve birtakım yardımcı ruhları bulunmaktadır.”Şamanizm’de yeraltı denildiğinde bilinen fiziksel anlamıyla “toprağın altı” anlaşılmaz, her ölen insanın ruhunun göçtüğü ve Şamanların trans deneyiminde gittiği çeşitli katlardan oluşan bir âlem anlaşılır. Şaman, trans deneyimi sırasında, yapacağı uygulamanın amacı ve türüne göre, ya yeraltı âlemine veya Göğe gider. Örneğin, bir hastayı iyileştirmek için göğe çıkması gerekir, fakat ölünün ruhuna eşlik etmek, hastanın ruhunu geri getirmek ya da yeryüzünü terk etmek istemeyen ölüleri gölgeler diyarına götürmek için Yeraltı’na inmesi gerekir. Fakat her iki halde de şamanın önce yer altı âlemine gitmesi gerekir, yani herhangi bir nedenle gök katlarını aşması gereken bir şamanın önce yeraltı denilen âleme inmesi gerekir, kimse “Yeraltı”na inmeden göğe çıkamaz. Yeraltı kavramı Grek tradisyonunda Hades biçimine dönüşmüştür. Şaman dünyasında ölüme inanılmadığı için Anadolu’da çoğunlukla “öldü” kelimesi kullanılmaz. Ruhun ölmediğini vurgulamak için, “göçtü”, “Dünya değiştirdi”,“Hakk’a yürüdü” gibi anlatımlar kullanılır.”

Şamanizm’de var olan tek tanrı Gök Tanrısı’dır. Tanrının insanlarla veya başka cisimlerle tasvir edilmesini kabul etmemektedirler. Putlar tanrının tasviri olarak yapılmamıştır. Birinin çok sevdiği bir yakını öldüğünde onun sureti yapılmakta ve evde saklanmaktadır. Şamanizm halk kültürü kanalıyla birçok öğesini tek tanrılı dinlere taşımıştır. Şamanın en önemli görevi ise çocuk ve torunlarına evrensel denge mekanizması çerçevesinde bilgelik aşılayarak onları en iyi şekilde yetiştirmek ve hayata hazırlamaktır. “Unutmayın çocuklarınız sizin değildir. Onları Yaratıcıdan ödünç aldınız.” (Kızılderili sözü)

Şaman inanışına göre ruh fizikî bedeni 40 gün sonra terk etmektedir. Türk destanlarında kırk sayısı çok yer alır ve kırk yiğitler, kırk kızlar… Hikâyelerde ve masallarda kırk gün ve kırk gece düğünler, kırk haremiler, kırk satır ve kırk katır çok geçer. İslâmiyet’te ölümün ardından 40 gün geçtikten sonra Kur’an ve Mevlit okutma âdetlerinin, Musa’nın Tanrı’nın buyruklarını Tur dağında 40 gün 40 gecede almasının, eski Mısır’da firavunun ölümünden kırk gün sonra cennete gidebilmek için bir boğa ile mücadele etmek zorunda kalmasının, Hıristiyanların paskalyaya 40 gün oruç tutarak hazırlanmasının, Ayasofya kilisesinin zemin katında 40 sütununun ve kubbesinde de 40 penceresi olmasının kökeninde o devirlerden kalma şaman veya totem gelenekleri yatar. Günümüzde Şamanizm’den kalan birçok adet ve gelenek bulunur. Su dökerek uğurlama, mum yakılması, ağaçlara bez bağlanması ve dilek tutulması, mezar taşı koyulması uygulaması, istenmeyen bir olay duyulduğunda tahtaya el ile tokmak gibi üç kere vurulması da,  kötülükten korunmak, kötü ruhların duymasını önlemek amacına yönelik eski bir Şaman inanışıdır. Kurşun dökme de Şaman geleneklerinden kalan bir âdettir. İnsana musallat olan kötü ruhların olumsuz etkisini ortadan kaldırmaya yönelik olarak çok eski dönemlerde uygulanan sihir kökenli bir ritüeldir. Bazı insanların olağandışı özellikleri olduğu ve bunların bakışlarının karşılarındaki kimselere rahatsızlık verdiğine, kötülük yaptığına inanılır. Bunun önüne geçmek için “nazar boncuğu”, “göz boncuğu” takılır.

Gök Direk veya Dünya Direği, bir tür Hayat Ağacı sembolü olarak yerleşim yerinin meydanına dikilen ve tepesinde özel bir kuş veya özellikle çift başlı kartal bulunan bir kutsal sırıktır. Dünyanın temel dayanakları sayılan Gök Direkleri, sembolik olarak, gökyüzünde Tanrı’nın kudret ve kuvvetini simgeleyen yüce çift başlı kartala kadar uzanır. Ulu kartal bu sırığın doruğuna tüner. Güneş doğunun, Ay batının sembolü olduğu için kartalın iki başı bu yönlere doğru dönüktür. “Göğün de bir direği vardır”şeklindeki bu inanış, yeryüzünde çok yayılmış ve âdeta insanlığın bir malı olmuştur. Avrupalılar, eski Roma ve Yunan kültürleri de bu direğe inanırlardı. Bu inanış, Türklerde de vardı.

Ağaç kimi zaman yaşamı, kimi zaman da evreni tasvir etmek için kullanılır. Çünkü ağaçlar kökleri ile yeraltında, gövdesi ile yeryüzünde ve ışığa yönelen yaprakları ile gökyüzündedir, yani evrenin üç katını birleştirir. Yaşamı en iyi simgeleyen de ağaçlardır. İlkbaharda çiçek açmaları, meyve vermeleri doğumu, sonbahardaki yaprak dökümü ise yaşamın sona erişini çağrıştırır. Semitik gelenekte Hayat Ağacı’nı literatüre girişi Tevrat’ta geçen “Tanrının bahçe ortasına Hayat Ağacı’nı ve Bilgi Ağacı”nı dikmesi ile başlayıp; Âdem-Havva’nın Şeytan’ın tahriki ile bu ağacın yasaklanan meyvesinden yedikleri için cennetten kovulmalarıyla devam eder. Yenilen elma bilgidir; yılan ya da şeytan akıldır.” Hayat Ağacı, insanın önüne çıkan çeşitli engellere rağmen aradığı ve ulaşmak istediği ana hedef ve amaç olarak gösterilir.

Castaneda, Şamanizm’e farklı bir anlayış getirmiştir; Şamanizm, taraftarlarına özgürlük kazandırma, kötü ruhların yokluğunu kabul etme gibi esaslara dayanmaktadır. Herkes kendinin şamanı olmalıdır düşüncesi üzerine kurulan Yeni Şamanizm, tutarlı bir hareket olmayıp farklı semantiği ve sayısız fraksiyonları ile karmaşık bir fenomendir. Yeni şamanistler arasında ayrıca Yeniçağ akımına bağlı gruplar, çevreciler, feministler ve yeniden tabiata dönmeyi hedefleyen gruplar yer alır. Bu anlamda yeni Şamanizm, postmodern felsefe doğrultusunda içinden çıktığı gelişmiş endüstri toplumlarına dogmaları, kurumları, ibadetleri olmayan, herkesin kendi mitini yaratabileceği bir din sunmayı amaçlamaktadır.

Gökle yeraltı arasında yani güzellik ve kötülük arasında insanların yaşadığı yeryüzü bulunmaktadır. Yeryüzü iki zıtlık arasında yaşamın varolduğu bir yerdir. Siyahla beyazın, iyilik ile kötülüğün, güzellik ile çirkinliğin mücadelesi arasında kalan insanın kendi doğru yolunu ruhlarının yardımı ile bulmaya çalıştığına inanılırdı. Evrenin yollarını kat etmeye çağrılan şaman, yolunu kaybetmemek için bu yolları mümkün olan en iyi şekilde tanımalıdır; belirli hedeflere yönelmesi nedeniyle bu hedeflere nasıl varacağını bilmelidir.

Paganizm

pagan” kelimesi; kır sakinleri anlamına gelen bir latince kelime olan “paganus”tan gelir.
Paganizm ile alakalı söylenebilecek ilk şey onun bir din olmadığı, bir dinler sistemi olduğudur.  Yani Paganizm bir şemsiye, çatıdır, altında başka dinler mevcuttur. Bu dinlerden en yaygınları Druidizm, Vikka, Şamanizm…
Paganizm pek çok kola ayrılmıştır: Asatru, Huna, Şamanik kökenli uygulamalar, Santeria, Taoism, Budizm, Sikhizm vb. tek tanrılı inançların dışında kalan her inanç, din, öğreti Paganizm’in içinde yer almaktadır.
Paganizm, insan, hayvan, bitki, taş, toprak ayırt etmeden yaşayan, var olan her canlının ve şeyin bir ruhu olduğuna ve bu ruhların her birisinin de kutsal olduğuna inanan, binlerce yıllık birikime sahip olan bir inanç sistemidir ve sadece doğayla uyum içinde yaşamayı esas alır.
Paganizm tanımlanırken, üç temel direği olduğunu söyleyebiliriz: Her şey kutsaldır ve bizde, etrafımızda tanrısallık her yerde bulunur. Yaşamımızı ve ruhsal yolumuzu seçmekte özgürüzdür ve bunun sonucunda yaptığımız seçimlerden sorumlu oluruz. Evrenin doğal döngülerini kutsar ve kutlarız.
Paganların hayatlarında esas aldıkları tek kural “sana yapılmasını istemediğini başkasına yapma” dır.

Pagan dinleri kendileri de dahil olmak üzere hiç bir dinin “doğru” olduğunu iddia etmez. Paganizm’e göre insan kendisini en mutlu, huzurlu hissettiği dine inanmalıdır ve bu arayışını özgürce yapabilmelidir. Bu özgürlük kendi dinini yaratmayı ya da var olan bir dini düzenlemeyi de kapsar. Halen yaşadığımız, kültürel inanışların bir çoğu Şamanizm’e, dolayısıyla Paganizm’e aittir. Nazar boncukları, dilek ağaçlarına bez parçaları bağlamak, yağmur duaları, doğumdan sonraki loğusa dönemi inancı, ölümden sonra ölen kişinin anısına yemek dağıtmak, cin, karabasan gibi doğaüstü varlıklara inanış, kurşun dökmek gibi kültürel öğeler Şamanik kalıntılardır.

Paganizm “ruhsal” bir yaşam tarzı değil tamamıyla pratiğe ve Doğa’ya dönük bir yaşam tarzıdır. Pagan kutsallığı ve pratiği ruhsallık kalıpları ile açıklanamaz. Paganizm içinde kadim bilgeliğin bütün kültürlerde ifade ettiği ruhsallığı taşıdığı kadar, maddi yaşama dönük bütün pratikleri de kapsar. Öte yandan paganizm modern yaşama uyumlu olma kaygısı gütmez. Modern yaşam bazı tüketim kalıplarından oluşmaktadır ve bu bağlamda Dünya’yı tüketen bir tarzdır. Bir paganın bununla uyumlanması kesinlikle beklenemez. Pagan Dünya’nın tükenmesine karşı koyan kişi olmalıdır.

Pagan, doğa ile uyumlanarak ulaştığı kutsallığı ya da Evren’in Yaratıcı Gücü’nü çeşitli sembollerle ifade eder. Tanrılar ve Tanrıçalar bu gücün farklı yönlerinin sembolleridir. Paganizm tanrı ve tanrıçalara tapınmak değildir. Kökenleri dünyanın eski doğa dinlerine uzanan inançların bütününe verilen genel bir isimdir. Var olan her şeyin yaratım gücünün tezahürü olduğunun farkına varılmasını temel alır. Özünde tek bir yaratıcı güç vardır. Tanrı ve tanrıça olarak addedilen kavramlar ise yaratım gücünün, evrensel özün doğa üzerinde farklı şekillerde tezahürü ve yaratıcı gücün kendisi değil, diğer her şey gibi onun birer suretidir. Paganizm’de esas olan doğaya uyumlanmak, doğa ile bir bütün olabilmektir. Paganlar doğanın efendileri değil, onun bir parçası olduğuna inanmaktadır. Bazı pagan öğretileri tek tanrıya, bazıları birden fazla tanrıya, kimisi tanrıçaya, kimisi de tanrıya, bazıları alayına birden, bazıları da hiç birisine inanmazlar. Yazılı bir kural olmadığı ve en temelde insanın kendisini “Tanrı”ya yakın hissetmesi olduğu için paganlar Tanrı’nın kim, ne, kaç tane olduğu gibi soruları üzerinde çok durmazlar. Ancak yine de tüm pagan dinleri için tanrı inancının temelinde bir Tanrıça vardır. Bu Tanrıça her şeyi yaratmıştır ve her şeyin annesidir. Ancak Tanrıça da olsa bunları tek başına yapamaz ve tüm bu yaratım sürecinde kendisine yardımcı olması için bir erkek Tanrı’ya ihtiyaç duymuştur. Paganların tanrı inancının temelinde yer alan erkek Tanrı, bir şekilde sürekli feda edilen konumundadır. Paganlar çok çeşitli tanrısal varlıklara tapsalar da, İbrahimî inanışlardaki Şeytan gibi bütünüyle kötü bir varlık kavramı bu inanışta bulunmaz.

Paganlar arasında kadın ve erkek ayrımı yok gibidir. Seksizmden tamamen soyutlanmış, bambaşka bir evrende yaşarlar. İlk bakışta anaerkil bir yapıya sahip olduğu düşünülse de, kadınlar toplumun içindedir ve mükemmel biçimde eşitlerdir. Kadınların yaşamın kaynağı olduğuna inanılır. Erkekler ise avlanırlar ve kadınlara çocuklarını verirler. Birisi diğerinden hiç bir sebeple üstün değildir.

Pagan dinlerinin bayramları mevsimsel dönümlerde, ayın belli evrelerinde ve insanların hayatlarının doğum, ölüm, evlilik gibi özel dönemlerinde gerçekleşir ve genellikle müzikli şenlikli partilerdir. Türklerin Nevruz’u da Paganizm’in bayramlarıyla birebir eşleşmektedir. Hıristiyanlık diğer dinlerin aksine malum piramitin tabanından tepesine doğru değil, en tepeden tabana doğru
yayılmış bir dindir. Yani Hıristiyanlık önce şehirlerde aristokratlar arasında yayılmış, sonra bu insanların güçlerini ve nüfuzlarını kullanarak kırsalda yaşayan, paganlara dayattığı bir din olmuştur. Bu noktada Hıristiyan din adamları ve yöneticileri, çok fazla sayıda olan pagan halkını kendi dinlerine çekebilmek için bazı fedakarlıklarda bulunmak zorunda kalmışlardır. Cadılar Bayramı, yılbaşında ağaç süsleme gibi gelenekler paganların inanışlarından HIristiyanlığa geçmiştir.

Paganlar Ay’ın insanların hayatları üzerinde, tarım işlerinde ve avcılıkta çok büyük etkisi olduğuna inanmaktadırlar. Bu çerçevede paganlar tarlalarını ayın yeni aydan dolunaya geçtiği dönemde ekerler. Bunun daha iyi bir hasat getireceğine inanırlar ya da aynı dönemde ana rahmine düşen spermlerin erkek çocuk doğmasına sebep olacağına inanırlar. Dolunaydan sonra ve yeni aydan önce gerçekleşen çiftleşmelerin dişi doğumuna sebep olacağına inanırlar.

Paganların ibadetleri basit olmakla birlikte oldukça çeşitlidir. Mum yakmak, meditasyon, tütsü ya da yağ yakmak, muska yapmak ya da adak adamak eylemlerinin bir ya da bir kaçının birlikte yapılmasını kapsar. Bu ibadetleri tek başlarına yapabilecekleri gibi grup halinde de yapabilirler ve tek gereken yere bir daire çizmektir. Pagan dinine mensup kişilerin toplanma ve ibadet yerleri bulunmaz ancak özellikle ağaçlar, sonra da tepeler, deniz kıyıları ve mağaralar oldukça kutsal mekanlardır. Tüm doğa pagan dinlerinin ibadet yeridir denilebilir. Ancak paganlar bununla da sınırlı kalmazlar, ibadetleri sırasında açık havada olmayı tercih etseler de, kapalı ortamlar da ibadet etmek için uygundur. Özetle daire çizebildikleri her yer kutsal bir mekana dönüşür. Pagan dinlerinde çemberin koruyucu etkisi olduğuna inanılır. İbadetlerden önce bir çember çizilir. Çember saat yönünde çizilmelidir, bu aynı zamanda Dünya ’nın da dönüş yönüdür. Çember çizilirken eğer ibadet bir grup halinde yapılacaksa katılanlar çemberin içinde olmalıdır. Çember çizildikten sonra içine kutsal ruhlar çağırılır ve ibadet bittikten sonra iki eliniz kanda dahi olsa çember bozulmalıdır. Aksi takdirde çağırdığınız kutsal ruhlar çemberin içinde hapsolurlar. Çemberler neyle çizilirse çizilsin zamanla kaybolurlar ve kaybolduklarında kutsal ruhlar öfkelerini sizin üzerinize salabilirler.

Paleo-Paganizm:
Eski toplumların inançları. Tek tanrılı dinler öncesi, paleolitik toplumlardan Roma’ya kadar yaşayan, diğer toplumlarda daha da süren çok tanrılı ve Doğa temelli inançlar. Çok tanrılı dinlerin gelmesi ile ya da Medeniyetin( ! ) yayılması ile yok olduğu öne sürülen bu inançlar aslında hem günümüzde yaşamakta hem de günümüz pagan inançlarına temel teşkil etmektedirler.

Mezo-Paganizm:
Bu daha çok Rönesans’tan On dokuzuncu yüzyıla kadar, eski inançların yeniden canlandırılmasına dayanır. Bazı ezoterik hareketleri de bu akım içerisinde düşünebiliriz. Gül-Haç, Masonluk, Altın Şafak gibi.

Neo-Paganizm:
Neo-paganizm ise Yirminci yüzyılın ikinci yarısında tam olarak ortaya çıkmış ancak kökenleri daha eskiye dayanan bir düşüncedir. Neo-paganizm, doğaya bağlı, doğanın döngülerini takip eden ve doğayı “Tanrıça” kavramı ile özdeşleştiren bir düşünce biçimidir. Bu bağlamda Neo-pagan eski pagan atalarının yolunu günümüz koşullarında takip etmeye çalışan kişidir.

Zu San Li noktası

İnsan vücudunda bir yılın aylarını ve günlerini anımsatan 365 nokta ve 12 majör meridyen olduğu kabul edilir.

Çin tıbbında vücut bir enerji sistemi olarak görülür ve masaj organların fonksiyonel aktivitelerini ve enerji akışlarını etkileyebilir. Spesifik noktalara parmak baskısıyla uygulanan akupresur yöntemi belirli organlarla bağlantılı meridyenlerin ve kanalların uyarılması düşüncesine  dayanır.

Zu San Li noktasını aktive etmek yenilenme ve iyileşme etkisi yaratabilir. Çin’de bu nokta “uzun ömür noktası” olarak bilinir.

Zu San Li noktası bedenimizin alt yarısındaki organların çalışmasını kontrol eder. Adrenal bezleri, böbrekler, cinsel organlar, sindirim kanalının uygun bir şekilde çalışmasından sorumlu bölümlerin içinden geçen omuriliğin fonksiyonlarını yönetir.

Zu San Li noktasına masaj yaparak insan sağlığının koruyucusu rolünü üstlenen en güçlü salgı bezleri olan adrenal bezlerinizin (böbrek üstü bezleri) aktivitesini artırmış oluruz. Bu bezler kandaki hidrokortizon, adrenalin ve diğer önemli hormonları salgılarlar. Kan basıncının dengelenmesi insülin, glikoz seviyelerinin dengelenmesi vücuttaki inflamasyonun azaltılması bağışıklık sisteminin düzenlenmesi Zu San Li noktasına masaj yapmanın diğer faydaları: Sağlıklı sindirim sistemi Bağırsak ve sindirim sorunlarının giderilmesi, stres ve tansiyonun üstesinden gelinmesi İçsel denge bu noktaya masaj yapmanın cinsel güçsüzlüğe, hıçkırığa, kabızlığa, gastrite ve idrar kaçırmaya da iyi geldiği düşünülüyor. Hatta bağışıklık sistemini güçlendiren bu masajın daha fit ve sağlıklı bir bedene sahip olmayı da sağladığına inanılıyor.

Vücudumuzda Zu San Li noktası diz kapağının biraz altındadır. Bu noktayı doğru tespit edebilmek için elinizi parmaklarınız aşağıya gelecek şekilde aynı dizinizin üstüne yerleştirin. Avuç içiniz dizinizi kaplasın. Örneğin sağ eliniz sağ dizinizin üstünde olsun. Zu San Li küçük tırnağınız ile yüzük parmağınızın tırnağı arasındaki noktadır. Eğer bu şekilde doğru noktayı bulamıyorsanız yere oturup dizlerinizi kendinize çekin. Ayaklarınız hala yerde olsun. Dizinizin altında daha yüksek bir alan fark edeceksiniz, parmağınızı onun üzerine koyup hafifçe bastırın.

Zu San Li noktasına sabah saatlerinde, öğle yemeğinden önce yapıldığında daha etkilidir. Her diz için saat yönünde dairesel hareketlerle (parmağınızı yavaşça bastırarak ve bastırdığınız noktada bir süre kalarak) yaklaşık 10 dakika kadar yapılmalıdır. Başlamadan önce sakin nefesler alıp vererek ve hislerinize konsantre olarak kendinizi sakinleştirin. Masajı oturur pozisyonda yapın.

Öğle yemeğinden önce bu noktaya yapacağınız masaj hafızanızı, kardiyovasküler ve sindirim sisteminizi de güçlendirebilir. Öğleden sonra ise stres, baş ağrısı, huzursuzluk, uykusuzluk için bu masajı yapabilirsiniz.

teorinin temel önermeleri

teorinin temel önermeleri

üçlemenin önemi

üçlemenin önemi

VÜCUDUN KATMANLARI (SAĞ SOL ALT ÜST)

VÜCUDUN KATMANLARI SAĞ SOL vitruvian VÜCUDUN KATMANLARI ALT ÜST

Serotonin

Serotonin %2si beyin, %80i bağırsak mukozasındaki hücrelerde ve kan hücrelerinde bulunur. Beyindeki seviye az olsa da Psikiyatrik tıp serotoninle çok ilgilenir. Düşük serotonin seviyesi kaos, anksiyete, depresyon, uyku bozukluğu yaşatırken yüksek seviyede serotonin (iyi?) tuhaflıklara yolaçabilir. Öğrenme, genel ruh hali, beden ısısı, cinsel davranış, iştah,endokrinal fonksiyonlar, kaslar, hafıza üzerinde etkilidir.

Erkekler kadınlara oranla %50 daha fazla serotonin salgılarlar ve bu erkeklerde mental durum sorunlarına yol açar. Duygusal algıda etkili olan serotoninin eksikliği halinde obsesif kompulsif eğilimler, kontrolsüz öfke baş ve sırt ağrıları, düşük benlik , fobiler, endişe oluşur. Serotonin düzeyini yetersiz güneş ışığı, az uyku, insülin direnci, stres, vitamin (demir,kalsiyum, magnezyum, çinko, B ve C) eksiklikleri azaltır-etkiler. Omega3 düşük seviyeli serotonin için çok etkilidir. Dört hormondan (Dopamin, Serotonin, Testosteron, Östrojen) Serotonin hakimiyetindeki insanlar “yapıcı” olurlar.

Vücutta Serotonin salgılanmasını arttıran yiyecekler:

hindi, yumurta, soya fasulyesi, badem, süt, peynir

B6 içeren tahıllar, ceviz, bezelye, patates, muz, kırmızı et, karaciğer

Güneş ışığı