ycs akıl-sezgi-İNSAN

“pagan” kelimesi; kır sakinleri anlamına gelen bir latince kelime olan “paganus”tan gelir.
Paganizm ile alakalı söylenebilecek ilk şey onun bir din olmadığı, bir dinler sistemi olduğudur.  Yani Paganizm bir şemsiye, çatıdır, altında başka dinler mevcuttur. Bu dinlerden en yaygınları Druidizm, Vikka, Şamanizm…
Paganizm pek çok kola ayrılmıştır: Asatru, Huna, Şamanik kökenli uygulamalar, Santeria, Taoism, Budizm, Sikhizm vb. tek tanrılı inançların dışında kalan her inanç, din, öğreti Paganizm’in içinde yer almaktadır.
Paganizm, insan, hayvan, bitki, taş, toprak ayırt etmeden yaşayan, var olan her canlının ve şeyin bir ruhu olduğuna ve bu ruhların her birisinin de kutsal olduğuna inanan, binlerce yıllık birikime sahip olan bir inanç sistemidir ve sadece doğayla uyum içinde yaşamayı esas alır.
Paganizm tanımlanırken, üç temel direği olduğunu söyleyebiliriz: Her şey kutsaldır ve bizde, etrafımızda tanrısallık her yerde bulunur. Yaşamımızı ve ruhsal yolumuzu seçmekte özgürüzdür ve bunun sonucunda yaptığımız seçimlerden sorumlu oluruz. Evrenin doğal döngülerini kutsar ve kutlarız.
Paganların hayatlarında esas aldıkları tek kural “sana yapılmasını istemediğini başkasına yapma” dır.

Pagan dinleri kendileri de dahil olmak üzere hiç bir dinin “doğru” olduğunu iddia etmez. Paganizm’e göre insan kendisini en mutlu, huzurlu hissettiği dine inanmalıdır ve bu arayışını özgürce yapabilmelidir. Bu özgürlük kendi dinini yaratmayı ya da var olan bir dini düzenlemeyi de kapsar. Halen yaşadığımız, kültürel inanışların bir çoğu Şamanizm’e, dolayısıyla Paganizm’e aittir. Nazar boncukları, dilek ağaçlarına bez parçaları bağlamak, yağmur duaları, doğumdan sonraki loğusa dönemi inancı, ölümden sonra ölen kişinin anısına yemek dağıtmak, cin, karabasan gibi doğaüstü varlıklara inanış, kurşun dökmek gibi kültürel öğeler Şamanik kalıntılardır.

Paganizm “ruhsal” bir yaşam tarzı değil tamamıyla pratiğe ve Doğa’ya dönük bir yaşam tarzıdır. Pagan kutsallığı ve pratiği ruhsallık kalıpları ile açıklanamaz. Paganizm içinde kadim bilgeliğin bütün kültürlerde ifade ettiği ruhsallığı taşıdığı kadar, maddi yaşama dönük bütün pratikleri de kapsar. Öte yandan paganizm modern yaşama uyumlu olma kaygısı gütmez. Modern yaşam bazı tüketim kalıplarından oluşmaktadır ve bu bağlamda Dünya’yı tüketen bir tarzdır. Bir paganın bununla uyumlanması kesinlikle beklenemez. Pagan Dünya’nın tükenmesine karşı koyan kişi olmalıdır.

Pagan, doğa ile uyumlanarak ulaştığı kutsallığı ya da Evren’in Yaratıcı Gücü’nü çeşitli sembollerle ifade eder. Tanrılar ve Tanrıçalar bu gücün farklı yönlerinin sembolleridir. Paganizm tanrı ve tanrıçalara tapınmak değildir. Kökenleri dünyanın eski doğa dinlerine uzanan inançların bütününe verilen genel bir isimdir. Var olan her şeyin yaratım gücünün tezahürü olduğunun farkına varılmasını temel alır. Özünde tek bir yaratıcı güç vardır. Tanrı ve tanrıça olarak addedilen kavramlar ise yaratım gücünün, evrensel özün doğa üzerinde farklı şekillerde tezahürü ve yaratıcı gücün kendisi değil, diğer her şey gibi onun birer suretidir. Paganizm’de esas olan doğaya uyumlanmak, doğa ile bir bütün olabilmektir. Paganlar doğanın efendileri değil, onun bir parçası olduğuna inanmaktadır. Bazı pagan öğretileri tek tanrıya, bazıları birden fazla tanrıya, kimisi tanrıçaya, kimisi de tanrıya, bazıları alayına birden, bazıları da hiç birisine inanmazlar. Yazılı bir kural olmadığı ve en temelde insanın kendisini “Tanrı”ya yakın hissetmesi olduğu için paganlar Tanrı’nın kim, ne, kaç tane olduğu gibi soruları üzerinde çok durmazlar. Ancak yine de tüm pagan dinleri için tanrı inancının temelinde bir Tanrıça vardır. Bu Tanrıça her şeyi yaratmıştır ve her şeyin annesidir. Ancak Tanrıça da olsa bunları tek başına yapamaz ve tüm bu yaratım sürecinde kendisine yardımcı olması için bir erkek Tanrı’ya ihtiyaç duymuştur. Paganların tanrı inancının temelinde yer alan erkek Tanrı, bir şekilde sürekli feda edilen konumundadır. Paganlar çok çeşitli tanrısal varlıklara tapsalar da, İbrahimî inanışlardaki Şeytan gibi bütünüyle kötü bir varlık kavramı bu inanışta bulunmaz.

Paganlar arasında kadın ve erkek ayrımı yok gibidir. Seksizmden tamamen soyutlanmış, bambaşka bir evrende yaşarlar. İlk bakışta anaerkil bir yapıya sahip olduğu düşünülse de, kadınlar toplumun içindedir ve mükemmel biçimde eşitlerdir. Kadınların yaşamın kaynağı olduğuna inanılır. Erkekler ise avlanırlar ve kadınlara çocuklarını verirler. Birisi diğerinden hiç bir sebeple üstün değildir.

Pagan dinlerinin bayramları mevsimsel dönümlerde, ayın belli evrelerinde ve insanların hayatlarının doğum, ölüm, evlilik gibi özel dönemlerinde gerçekleşir ve genellikle müzikli şenlikli partilerdir. Türklerin Nevruz’u da Paganizm’in bayramlarıyla birebir eşleşmektedir. Hıristiyanlık diğer dinlerin aksine malum piramitin tabanından tepesine doğru değil, en tepeden tabana doğru
yayılmış bir dindir. Yani Hıristiyanlık önce şehirlerde aristokratlar arasında yayılmış, sonra bu insanların güçlerini ve nüfuzlarını kullanarak kırsalda yaşayan, paganlara dayattığı bir din olmuştur. Bu noktada Hıristiyan din adamları ve yöneticileri, çok fazla sayıda olan pagan halkını kendi dinlerine çekebilmek için bazı fedakarlıklarda bulunmak zorunda kalmışlardır. Cadılar Bayramı, yılbaşında ağaç süsleme gibi gelenekler paganların inanışlarından HIristiyanlığa geçmiştir.

Paganlar Ay’ın insanların hayatları üzerinde, tarım işlerinde ve avcılıkta çok büyük etkisi olduğuna inanmaktadırlar. Bu çerçevede paganlar tarlalarını ayın yeni aydan dolunaya geçtiği dönemde ekerler. Bunun daha iyi bir hasat getireceğine inanırlar ya da aynı dönemde ana rahmine düşen spermlerin erkek çocuk doğmasına sebep olacağına inanırlar. Dolunaydan sonra ve yeni aydan önce gerçekleşen çiftleşmelerin dişi doğumuna sebep olacağına inanırlar.

Paganların ibadetleri basit olmakla birlikte oldukça çeşitlidir. Mum yakmak, meditasyon, tütsü ya da yağ yakmak, muska yapmak ya da adak adamak eylemlerinin bir ya da bir kaçının birlikte yapılmasını kapsar. Bu ibadetleri tek başlarına yapabilecekleri gibi grup halinde de yapabilirler ve tek gereken yere bir daire çizmektir. Pagan dinine mensup kişilerin toplanma ve ibadet yerleri bulunmaz ancak özellikle ağaçlar, sonra da tepeler, deniz kıyıları ve mağaralar oldukça kutsal mekanlardır. Tüm doğa pagan dinlerinin ibadet yeridir denilebilir. Ancak paganlar bununla da sınırlı kalmazlar, ibadetleri sırasında açık havada olmayı tercih etseler de, kapalı ortamlar da ibadet etmek için uygundur. Özetle daire çizebildikleri her yer kutsal bir mekana dönüşür. Pagan dinlerinde çemberin koruyucu etkisi olduğuna inanılır. İbadetlerden önce bir çember çizilir. Çember saat yönünde çizilmelidir, bu aynı zamanda Dünya ’nın da dönüş yönüdür. Çember çizilirken eğer ibadet bir grup halinde yapılacaksa katılanlar çemberin içinde olmalıdır. Çember çizildikten sonra içine kutsal ruhlar çağırılır ve ibadet bittikten sonra iki eliniz kanda dahi olsa çember bozulmalıdır. Aksi takdirde çağırdığınız kutsal ruhlar çemberin içinde hapsolurlar. Çemberler neyle çizilirse çizilsin zamanla kaybolurlar ve kaybolduklarında kutsal ruhlar öfkelerini sizin üzerinize salabilirler.

Paleo-Paganizm:
Eski toplumların inançları. Tek tanrılı dinler öncesi, paleolitik toplumlardan Roma’ya kadar yaşayan, diğer toplumlarda daha da süren çok tanrılı ve Doğa temelli inançlar. Çok tanrılı dinlerin gelmesi ile ya da Medeniyetin( ! ) yayılması ile yok olduğu öne sürülen bu inançlar aslında hem günümüzde yaşamakta hem de günümüz pagan inançlarına temel teşkil etmektedirler.

Mezo-Paganizm:
Bu daha çok Rönesans’tan On dokuzuncu yüzyıla kadar, eski inançların yeniden canlandırılmasına dayanır. Bazı ezoterik hareketleri de bu akım içerisinde düşünebiliriz. Gül-Haç, Masonluk, Altın Şafak gibi.

Neo-Paganizm:
Neo-paganizm ise Yirminci yüzyılın ikinci yarısında tam olarak ortaya çıkmış ancak kökenleri daha eskiye dayanan bir düşüncedir. Neo-paganizm, doğaya bağlı, doğanın döngülerini takip eden ve doğayı “Tanrıça” kavramı ile özdeşleştiren bir düşünce biçimidir. Bu bağlamda Neo-pagan eski pagan atalarının yolunu günümüz koşullarında takip etmeye çalışan kişidir.