Gerçekte ne olduğunu anlamak için reaksiyonları ortadan kaldırmak gerek. Buna belki de zamanı dondurmak diyebiliriz.
Hayatımızı üçe ayırsak ; başta ve sonda gerçeği merak ederiz. (öğrenme, var olma, muhasebe) Orta bölüm insanın kendine putlar ve kutsallar oluşturarak rahat etmeye, oyalanmaya çalıştığı süredir. Zaman olarak bölümleri ayırmak gerekmez çünkü her insanın yaşadığı süreçler farklıdır. Ayrıca bazı insanlar bu bölümleri karışık olarak da yaşayabilir. İçerik açısından baş ve sondaki gerçeklik merakı doğal olarak farklıdır. Baştaki bölüm gerçeklikten çok anlama ve var olma, algılama yönünde ilerler. Bu da bizim zannetmelerimizi, öyle sandıklarımızı, takıntılarımızı oluşturan zaman dilimidir. Orta bölüm koşuşturma, toplumsal ödevler, takıntıların yol açtığı problemlerle geçer, harcanır. Ençok değişkenlik gösteren bölüm son bölümdür. Bu bölümde yıl sonu hesapları çıkarırcasına muhasebe bölümü devreye girer. İşte bu süre zarfında insan gerçekliğe ulaşabilir. Bunun nedeni aklımızda tuttuğumuz ve yönümüzü tayin eden referansların çokluğudur. Okadar çoktur ki bizler otomatik hareketlere başlarız. Tam da bu zamanda sorular başlar. Çünkü daha yalnız kalmaya başlarız ve reaksiyonlar azalır. ” Ya öyle değilse ?” sorusu fitili ateşler.
Gerçeklik için yalınlık gerekir. Tüm zannettiklerimizi sınamamız gerekir. Esnek düşünce gerekir. Beri yandan bunlar insanı boşlukta bırakabilir. Yine referans arama başlayabilir. Zannetme referansa dönüşebilir. Boşluğun cevabı inançtır. İnanç en temelde kişisel ve kendi kafasının içinden çıkacak bir sistem olmalıdır.
Tüm bunları en basit olarak başka insanların hayatlarını bilerek veya oniki burcun davranış biçimlerini uygulayarak anlama şansına sahibiz.
Hep birşeyden dolayı, birşeye göre hareket etmemizin nedeni referans gereğidir.
ycs 